Postquam Quintus et Alexander statuās fratribus tumultīs dēdērunt, Grumionem et Poppaeam in viā prope villam Alexandrī conspēxērunt. Grumiō anunlum pulcherrimum in manū Poppaeae intente inspēxit. Grumiō claudicābat et Poppaea caput tenēbat. Quintus Grumionem vocāvit, eia! Grumiō! Cur claudas? Cur illa femina pulcherrima caput tenet? qualis anulus est?” “in clade terribile eramus!” respondit Grumiō, “plaustrum ingens super pedem meum cucurrit et equus iratissimus caput Poppaeae pulsavit! Hic annulus est infelix!” “ille anulus est pulchrior quam statua puellae,” inquit Quintus.
Quintus Grumionī susurrāvit, deinde statuam Grumionem tradidit. Grumiō laete anulum Quintō dēdit.
Alexander Quintō rogāvit, “Cur anulum ā Grumiō cēpistī? nonne infelix est? Grumiō et ancilla perterrtīssimī sunt!”
“superstitiō est! anulum pretiossimum puellae pulcherrimae dō. tum nōn diūtius solus erō!”